در نوشتار قبلی به اختصار با مفهوم واقعیت مجازی یا VR آشنا شدیم.
فناوری دیگری که استفاده از آن در درمان های خاص مورد بررسی قرار گرفته 《واقعیت افزوده》 است.
واقعیت افزوده را می توان نوع دیگری از فناوری واقعیت مجازی در نظر گرفت؛ چرا که سوژه های دنیای واقعی را با استفاده از گرافیک های رایانه‌ای که در دنیای واقعی و به صورت آنی ترکیب می شوند با سوژه های مجازی ترکیب می کند.
کاربر این فناوری دنیای واقعی را می بیند که سوژه های مجازی به آن افزوده شده است یعنی واقعیت افزوده سعی می‌کند تا واقعیت را تکمیل کند یا بهبود ببخشد نه اینکه جایگزین آن شود. یکی از جنبه های اصلی واقعیت افزوده این است که سوژه های مجازی اطلاعات مرتبط و مفیدی را به جزئیات فیزیکی دنیای واقعی اضافه می کنند.
میلگرام و کیشینو ویژگی های سیستم های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده را در پیوستاری از محیط واقعی گرفته تا محیط مجازی تحلیل می کنند. در سیستم های واقعیت مجازی کاربر کاملاً در بافت های مصنوعی غوطه ور می شود در حالی که در واقعیت افزوده کاربر تصویری را می بیند که متشکل است از هم دنیای واقعی و هم سوژه های مجازی.مثلا تصویری مجازی از یک سوسک روی گوشی تلفن واقعی قرار می‌گیرد. در یک بررسی مروری باوس و بوچارد تاکید می‌کنند که مواجهه درمانی با واقعیت افزوده به ابزاری تبدیل شده است که در آن افراد دچار هراس های خاص می توانند با خیال راحت در معرض ترس از سوژه ها قرار بگیرند بدون آنکه متحمل هزینه های مربوط به برنامه ریزی محیط های کامل واقعیت مجازی شوند.